Aby zrozumieć znaczenie słowa "oregano" (od greckiego oros ? góra i ganos ? radość), należy udać się do Grecji. Od wczesnego dzieciństwa, kiedy jeździliśmy tam na wakacje na jedną z wysp lub na kontynent, zawsze odnosiłam wrażenie, że powietrze jest tam po prostu przesycone aromatem tego zioła.

Wedle mitologii greckiej, roślina ta, o charakterystycznym, intensywnym zapachu, została stworzona przez Afrodytę, boginię miłości, jako symbol pomyślności i szczęścia, a rosła na stokach Olimpu, co tylko dodawało jej splendoru. Zarówno w starożytnej Grecji, jak i w Rzymie istniał zwyczaj wplatania gałązek oregano w wieńce przeznaczone dla nowożeńców.
Z drugiej strony, oregano pomagało duszom zmarłych odnaleźć pokój wieczny i dlatego często bywało sadzone na grobach. Majeranek i oregano stanowiły barierę przed przekleństwami czarownic i odganiały złe duchy, spełniały więc funkcję ochronną. W niektórych rejonach południowych Włoch jeszcze dzisiaj istnieje zwyczaj noszenia przy sobie woreczków z ziołami albo trzymania ich, odpowiednio spreparowanych, w pokojach, w celu zneutralizowania klątw, które ktoś przecież zawsze może rzucić pod adresem domowników.
We włoskiej kuchni, szczególnie na południu, to podstawowe zioło, dodawane do sosu pomidorowego albo pomidorowej sałatki, do pizzy i mięs z grilla. Jako że jest to roślina potrzebująca dużo słońca i raczej niezbyt wilgotnej ziemi, to i trudno, żeby świeże oregano kupowane w Polsce miało taki sam aromat jak to zbierane w krajach śródziemnomorskich. Jakimś wyjściem jest zaopatrzyć się w suszony, ale i tutaj musimy uważać i sprawdzać dokładnie, co jest napisane na opakowaniu, bo produkty sprzedawane w supermarketach, nieraz za niską cenę, mogą zawierać nie czyste oregano, ale jakąś mieszankę ziół aromatycznych gorszej jakości.

Istnieją rozmaite odmiany tymianku, wśród nich Thymus vulgaris, występujący w pobliżu morza, na terenach suchych i skalistych, oraz serpyllum, zwany w niektórych regionach Włoch serpillo, a u nas w Toskanii ? pepolino, powszechny na obszarach pagórkowatych, nasłonecznionych i suchych. To zioło już od czasów starożytnych cieszyło się uznaniem w kuchni, tak ze względu na smak, jak i z uwagi na właściwości aseptyczne oraz ułatwiające trawienie.

To jedno z pierwszych ziół, które rozpowszechniło się w całym basenie Morza Śródziemnego. Egipcjanie polegali na zaletach tymianku przy balsamowaniu zmarłych. Grecy cenili miód tymiankowy, wytwarzany przez pszczoły z roślin porastających wzgórza wokół Aten, przyznając mu szczególną moc w leczeniu chorób płucnych. Etruskowie i Rzymianie zaczęli wprowadzać tymianek do kuchni, doprawiając nim wino i sery. Jako że nie istniały lodówki, to tymianek służył także do konserwowania żywności, dzięki zawartych w nim olejkach eterycznych, które powstrzymywały procesy gnilne.

Dzisiaj to zioło dodaje smaku wielu potrawom. Jego listki znajdziemy w mieszance ziół prowansalskich i w północnoafrykańskiej przyprawie zathar. Tymianek stosowany jest nie tylko nad Morzem Śródziemnym, odnajdujemy go w przepisach z całej Europy ? jest składnikiem zup, marynat oraz dań mięsnych, rybnych i jajecznych. Jeżeli używamy świeżego tymianku, to ma on mniej intensywny aromat, dlatego lepiej go uprzednio ususzyć w cieniu i w miejscu przewiewnym, rozkładając gałązki na papierze. Można go wówczas przechowywać w naczyniach ze szkła lub porcelany, byle dobrze zamkniętych, żeby aromat nie uciekł.