(dla 4-6 osób)

Składniki

• 2 duże pory
• 1 posiekana mała cebula
• 2 łyżki masła
• 1/2 l wody (lub bulionu z kury)
• 2 duże ziemniaki
• 1 łyżeczka soli
• 250 ml mleka
• 200 ml 12% śmietany
• 200 ml 22% śmietany
• 1 pęczek posiekanego szczypiorku

Sposób przygotowania

Pory myjemy i kroimy w cienkie krążki (tylko białą część). Wkładamy do garnka z grubym dnem razem z posiekaną cebulą i masłem, przykrywamy i dusimy przez 5 minut, pilnując, aby warzywa się nie zrumieniły. Dolewamy wodę, dodajemy obrane i pokrojone w kostkę ziemniaki oraz sól. Gotujemy na wolnym ogniu, aż ziemniaki będą miękkie. Miksujemy. Dolewamy podgrzane mleko i śmietanę 12%. Doprowadzamy do wrzenia i znowu miksujemy. Gdy zupa lekko przestygnie, dodajemy śmietanę 22%, dokładnie mieszamy, przyprawiając do smaku. Schładzamy w lodówce. Przed podaniem posypujemy szczypiorkiem.

Zupa była zmorą mego dzieciństwa. Rano mleczna z płatkami kukurydzianymi albo owsianka, wieczorem rosół z drobnym makaronem, kasza manna, także na rosole, albo przecier z warzyw (passato di verdura). Mdławo i nieciekawie. Mowy nie było, żeby dzieciom podawano takie niezdrowe (według mojej niani) gęste zupy, jak toskańska chlebowo-pomidorowa (pappa al pomodoro) czy, Boże broń, andaluzyjskie gazpacho (surowe pomidory, cebula, papryka i czosnek). Czasami trzeba było choroby, żeby młody człowiek został dopuszczony do pewnych tajemnic smaku, i tak właśnie stało się w moim przypadku. Pod koniec piątej klasy zachorowałam na odrę i leżałam w łóżku przez większość dni czerwca, szczególnie upalnego. Moi młodsi bracia zostali wysłani na wieś z nianią. Ja zostałam we Florencji z rodzicami. Jedyną rozrywką, oprócz czytania, było słuchanie relacji z meczów z mistrzostw świata w piłce nożnej w Meksyku przez małe trzeszczące radio tranzystorowe. 17 czerwca Włochy wygrały półfinały z RFN, 4:3 w karnych (moja gorączka nagle podskoczyła). Ale przegrały, i to z kretesem, finał 21 czerwca z Brazylią, 4:1. Był to piękny, ciepły wieczór, a ja byłam znużona chorobą i smutna z powodu straconych mistrzostw. Matka, żeby mnie pocieszyć, pozwoliła mi zjeść kolację z dorosłymi. Na początku było zimne consommé koloru bursztynowego i prawie galaretowatej konsystencji, polane schłodzoną śmietaną. Odkryłam wtedy nowy świat. To było początek mego romansu z zimnymi zupami. Kolejnym odkryciem była vichyssoise, zupa-krem z porów i ziemniaków, wymyślona przez słynnego francuskego kucharza Louisa Diat (1885-1957) podczas jego pracy w Ritz-Carlton Hotel w Nowym Jorku. Nas-tępnym krokiem w moim doświadczeniu kulinarnym było odkrycie polskiego chłodnika, który jadam w przemysłowych ilościach, i to we wszystkich wariantach. Zamiłowanie do zimnych zup zainspirowało mnie do przerobienia przepisu Sybil Kapoor z książki "Modern British Food". Z jej serwowanej na ciepło beetroot and apple soup ja zrobiłam pyszny chłodnik.
Rezultatem eksperymentu jest natomiast mój chłodnik pomidorowo-paprykowy, który ślicznie wygląda z dodatkiem ziołowych kostek lodu.